Strand in Gaza

Het is half 2 ‘s nachts, ik moet eigenlijk slapen, maar ik ben zo gefrustreerd en boos, ik schrijf eerst even wat.

Ik probeer mij niet te laten leiden door emoties: ik krijg dan van jullie weer commentaar dat ik slechts één kant van het verhaal zie en dat ik radicaliseer – maar ik heb nu alleen maar het beeld, het geschreeuw van het meisje in mijn hoofd dat haar hele familie kwijt is: dood op het zand.
Vrijdagmiddag, mooi weer, picknick op het strand van Gaza. Iets van 100 meter voor de kust ligt een Israëlisch legerschip. Een meisje van misschien 10 rent hysterisch rond bij het zien van haar moeder, vader, zussen – iedereen is dood. Door kanonnen of wat ook vanaf zee naar het land geschoten.
Vandaag zijn er in Gaza 20 mensen vermoord, waarvan er misschien een paar lid zijn van Hamas of Islamic Jihad. Die anderen zijn burgers, gewone burgers die van een picknick op het strand genieten….
Elke dag, echt elke dag, trekt het Israëlische leger Jenin in, Nablus, Gaza, om Palestijnen op te pakken die volgens hen aan een ‘terroristische’ organisatie verbonden zijn. Daarbij worden elke dag mensen vermoord, gewone burgers die op het verkeerde moment op de verkeerde plek zijn. Bijna elke nacht rijdt het Israëlische leger door de straten van Ramallah, hierbij mensen oppakkend die volgens Israël verbonden is aan een bepaalde organisatie. Ik kan niet begrijpen dat Israël met al haar technische kunde er niet voor kan zorgen dat ze alleen die persoon vermoordt die volgens haar terrorist is. Waarom hoort men in Europa zo weinig over deze Palestijnse burgerslachtoffers? En als men het wel hoort, waarom wordt Israël niet onder druk gezet om het doden van deze onschuldige mensen te stoppen?

Wat zegt Amerika? Israel heeft het recht om zich te verdedigen. Ik vraag mij af tegen wie. Tegen de familie die op het strand aan het picknicken is? Tegen een meisje van 10? Tegen haar moeder? Tegen haar zusje? Tegen een baby van een paar maanden? Ik hoop niet dat ik de enige ben die dit een beetje raar vind.

En dan hoor ik een woordvoerder van de Israëlische regering zeggen dat ze de zaak gaat onderzoeken, dat ze niet zeker weet of het gezin op het strand wel door Israëlisch vuur is gedood, dat zij het ‘unacceptable’ vindt dat er Palestijnse burgers bij acties om het leven komen. Nou, hier walg ik van. Echt waar, radicaal of niet radicaal, emotie of niet. De afgelopen jaren zijn er duizenden Palestijnen vermoord door het Israëlische leger, waarvan het overgrote deel burgers zijn, dus praat alsjeblieft geen slijmerige onzin over ‘unacceptable’.

En het ergste is dat Israël Hamas nu precies heeft waar zij haar hebben wil: in de extreme hoek. Hamas heeft aangekondigd dat zij het eenzijdig afgesloten staakt het vuren – dat al anderhalf jaar duurt!!! Ja echt, al anderhalf jaar heeft Hamas haarzelf afzijdig gehouden van bijvoorbeeld zelfmoordaanslagen – opheft. Dus: er gaan weer meer bomaanslagen komen, daarbij worden Israëlische burgers vermoord, Israël gaat dan weer hoog en laag springen over de terror van Hamas, van de Palestijnen, en dan kan Israël weer zeggen: we hebben geen vredespartner, dus we zijn wel gedwongen om de muur af te bouwen, om de grenzen eenzijdig vast te stellen. En dan ontstaat er een situatie waarbij de Palestijnen nog maar 60 procent van de Westbank onder controle hebben (dit is misschien 15 procent van het historische Palestina van voor 1948 ), geen internationale grenzen hebben (behalve met Israël), geen controle hebben over het luchtverkeer of internationale wateren, niks te zeggen hebben over het water dat onder de Westbank ligt (de helft van het water dat Israël gebruikt komt van onder de Westbank) en geen zeggenschap hebben over in- en uitvoer van goederen en mensen. Hierbij ligt elk Palestijns dorp of stad dan ook nog op zijn hoogst 25 km van Israëlisch gebied, dus binnen een kwartier kan het Israëlische leger ongevraagd op de stoep staan. Is dit eerlijk? Is dit een situatie waarin een levensvatbare Palestijnse staat kan ontstaan? Moeten we de Palestijnen aanmoedigen om dit te accepteren?

Waarin ik geradicaliseerd ben is dat ik mij nu heel goed kan voorstellen dat er Palestijnen zijn die een zelfmoordaanslag plegen. Dit wil niet zeggen dat ik het goedkeur, maar begrijpen doe ik het wel. Als je dat meisje weer voor je ziet, rennend over het strand, gillend, neerknielend bij haar dode vader, zichzelf slaand, dan….dan zijn er Palestijnen die alleen maar denken: fuck Israël, ik haat Israël. Waarom mogen zij dit wel en wij niet? Waarom is een Palestijns leven niks waard, en een Israëlisch des te meer?
Mijn huisgenootje bijvoorbeeld zal zelf nooit zoiets doen, maar ze zou het helemaal niet erg vinden als er morgen twee Israëlische vrouwen en vier kinderen vermoord worden. ‘Net goed’, zal ze dan denken, ‘gister een paar van ons, vandaag een paar van jullie.’

Een Hamas woordvoerder zei het wat mij betreft heel goed in een interview bij BBC World: het belangrijkste, grootste probleem in het Midden Oosten is de bezetting. De bezetting moet zo snel mogelijk stoppen, en daarna kunnen we verder overleggen: over een vredesverdrag, over veiligheid, over grenzen.

De situatie hier gaat nu heel zwaar en gespannen worden. Op de korte termijn zijn er in Gaza drie dagen van rouw afgekondigd, zal Ramallah morgen weer helemaal dicht zijn, moet Abbas de aankomende dagen beslissen over wel of geen referendum, moeten we bang zijn voor aanslagen (van Israëlische èn van Palestijnse kant), en gaat de voetbal ook nog gewoon door. En zelf ben ik van 12 tot 22 juni in Nederland. Een leuk vooruitzicht – dit laatste tenminste.

Groet