Weer een leuk weekend

Hallo allemaal,

Alweer een stuk van mij. Ik ben op dreef, maar ik heb weer een bijzonder enerverend weekend achter de rug, eentje die ik jullie niet wil ontzeggen. Hoop niet dat ik jullie verveel met mijn verhalen.

Het begon al donderdagavond. In een van de theaters van Ramallah heb ik de officiële opening gezien van het theaterstuk dat geregisseerd is door een Nederlandse regisseuse. Een monodrama: het verhaal van de oma en de moeder van de actrice, dat zich afspeelt in Safad (in het noorden van historisch Palestina, nu Israël) in 1948 en in Shatila (Palestijns vluchtelingenkamp in Beiroet) in 1982. Insha’allah gaat dit stuk gespeeld worden in Europa, onder andere in Nederland, dus dan moeten jullie het allemaal gaan bekijken, het is erg mooi (ik heb wat foto’s gemaakt, als is dat erg moeilijk, vanwege het weinige licht). Na het culturele deel van de avond zijn we met een groep naar Stones gegaan, een hippe kroeg. Hier begon het minder culturele deel, biertjes enzo. Hierna naar een hotel waar een feestje gegeven werd, al met al weer een hele leuke avond/nacht.

Vrijdagmiddag zou ik met een Amerikaanse jongen (J. vanaf nu) naar Haifa toe, om bij de Nederlandse vriendin (vanaf nu T.) langs te gaan. We gingen op weg met zijn auto, maar omdat we pech kregen onderweg moesten we terug naar Ramallah (we hebben eerst een uur gewacht op de snelweg, totdat de truck kwam die de auto achterop kon meenemen). T. is toen maar naar Ramallah gekomen. En het werd heel bijzonder.

Op het moment dat ik haar stond op te wachten op Manara square, de bekendste rotonde in het centrum van Ramallah, begon er een demonstratie. Het was een demonstratie van waarschijnlijk de Al Aqsa martelaren brigade, gelieerd aan Fatah, die demonstreerde tegen Khaled Mash’al, het hoofd van het politieke bureau van Hamas in Damascus. Hij heeft daar vrijdagmiddag een speech gehouden, waarin hij kritiek gaf op verschillende Palestijnse politieke partijen, en op Mahmoud Abbas, de president van Fatah die in de clinch ligt met de regering van grotendeels Hamas. Hij beschuldigde hen ervan zo te werken dat zij de Hamas regering ondermijnen. En die kritiek (ik heb een deel van de speech gezien, hij ging werkelijk enorm tekeer) vinden ze hier niet leuk, dus er gingen een stelletje idioten met geweren de straat op. Jemig, ik stond te wachten en ik hoorde schoten, dichtbij, en als je niet weet hoe en wat dan is het eng. Ik zag niemand wegrennen, dus ik nam aan dat het niet onveilig was. Toen T. kwam (zij dacht: waar ben ik nu weer in beland), liepen we eerst een eindje in de richting van mijn huis, maar we vonden het een beetje saai om al naar huis te gaan om dan de rest van de avond thuis te zitten. Op of rond het plein blijven was echter te eng, met al die schoten. Ik heb toen iemand van het televisiekanaal Aljazeera gebeld, en zo zijn we in hun kantoor gekomen. Het kantoor zit op de 8e verdieping van een gebouw, bijna naast al-Manara. Ze hebben een mooi balkon, met geweldig uitzicht, die avond op de groep demonstranten. Zij waren de hele zaak aan het filmen natuurlijk, maar we mochten wel kijken, als we maar niet te hard praatten (dat zou op de band komen te staan), en we kregen zelfs een kopje thee (beseffen jullie hoe surreëel dat is: ’s avonds laat met een kopje thee bij Aljazeera op het balkon kijken naar een demonstratie waarbij geschoten wordt?) Er werd alleen in de lucht geschoten, maar als je op de 8e verdieping staat, buiten op het balkon, is dat al spannend genoeg.
En het werd nog erger. Op een gegeven moment vroeg een van de mannen of we al naar huis wilden, wij zeiden dat we dat op zich wel wilden, het was inmiddels al laat, de demonstratie leek op zijn einde te zijn, dus waarom niet naar huis gaan? Maar hij antwoordde: nee, nu kan het even niet, jullie moeten langer wachten, er zijn gewapende mannen in het gebouw, ze probeerden net om ons kantoor binnen te komen omdat ze boos zijn dat Aljazeera hen niet rechtstreeks uitzendt. Aangezien Condoliza Rice een persconferentie aan het geven was, die rechtstreeks te volgen was op Aljazeera, moesten de demonstranten wachten tot dat afgelopen was, en dat vonden ze blijkbaar niet leuk. Dus: dan ben je boos, een beetje gek, met een geweer, en ach, waarom dan niet Aljazeera binnenvallen? Gelukkig lukte het niet, er is niks gebeurd, maar bizar was het wel (sorry mama, dit verhaal is vast niet goed voor je nachtrust – verder is alles goed hoor). Het leuke was dat we uitgenodigd werden om in de controlekamer te komen kijken. Er was daarna op Aljazeera een discussie tussen twee personen: een idioot van Hamas uit Damascus, en een oud Fatah man uit Ramallah – die laatste zat achter ons in een ruimte. De interviewster zat in het Aljazeera kantoor in Qatar. Het commentaar dat de jongens van Aljazeera hadden op de discussie was erg grappig, soms lachten ze de man in Damascus echt uit om wat hij allemaal uitkraamde. Natuurlijk is het ook interessant om te zien hoe ze kunnen ingrijpen - of niet - in zo’n gesprek, hoe er ongeveer 10 seconden zitten tussen wat opgenomen wordt en wat uitgezonden wordt, dat soort dingen. Na het einde van het interview zijn we weggegaan, het was inmiddels al half 12. Deze bizarre vrijdagavond eindigde bij J. op zijn veranda, hij heeft nog eieren met worst en thee voor ons gemaakt. Hij zal wel gek geworden zijn van ons gekakel over Aljazeera en het geschiet.

Zaterdag.
In Ramallah wordt Pasen gevierd volgens de orthodoxe kalender, afgelopen weekend dus, een week na ‘ons’ Pasen. Stille zaterdag heet hier ‘zaterdag van het licht’, en dan is er traditioneel een grote optocht van de verschillende scoutinggroepen uit Ramallah en omstreken: een enorme happening in de stad. Dit keer geen Hamas, maar bijna alleen maar kerkelijke groepen. De straten staan vol - niet alleen de christenen komen kijken, ook de moslims. Wij hebben natuurlijk gefotografeerd (zie foto’s hieronder). Het was erg warm, heel druk, gezellig, veel muziek en getrommel en kinderen en jongelui in verschillende kledij. Erg leuk.
We kwamen twee jongens tegen die we een paar weken geleden op een feestje hadden ontmoet, in een weekend dat T. hier ook was. Zij nodigden ons uit om ’s avonds met hun naar Jeruzalem te gaan, omdat daar in de heilige grafkerk processies zouden zijn vanwege Pasen. Dat leek ons leuk, dus daar zijn we op ingegaan. Een van de jongens (beiden christelijk) komt uit Jeruzalem en heeft de Israëlische nationaliteit en paspoort (en een vette audi onder zijn kont). De andere jongen heeft echter een Westbank i.d., met speciaal aangevraagde toestemming voor Jeruzalem, die eindigde om 19.00 uur zaterdagavond. We zouden dus al vroeg moeten gaan om vòòr zeven uur langs het checkpoint te zijn. Dat lukte natuurlijk niet, alles gaat hier op zijn Arabisch. Bij checkpoint Qalandia werden we niet doorgelaten (ik ben speciaal voorin gaan zitten, zodat allereerst mijn paspoort en het Israëlische paspoort van die ene jongen gezien zouden worden, maar het mocht niet baten). Maar… die ene jongen wist wel een ander checkpoint waar het misschien wel kon lukken. Dus, na een omweg kwamen we daar, en ja, daar werd niet eens gevraagd om een paspoort. (Het bizarre van het Israëlische systeem is dat het èn niet goed werkt èn niet sluitend is, wat natuurlijk wel weer een geluk bij een ongeluk is voor de Palestijnen.) 50 Meter na het checkpoint begint Jeruzalem, dus toen waren we in Jeruzalem, met twee Palestijnen, waarvan eentje illegaal. Dat bedenk je van tevoren ook niet, toch?
In de kerk was het heel bijzonder. Er hing een bijna serene sfeer. Er waren veel mensen, het was erg warm (toen we om 3 uur ’s nachts terug waren in Ramallah was het nog steeds 25 graden!), iedereen was heel ontspannen, en heel erg opgedoft (volgens mijn huisgenootje gaan jongelui hierheen omdat het een soort huwelijksmarkt is). We zijn eerst naar het dak van de kerk gegaan. Is een van jullie daar wel eens geweest? Dat is een aanrader, prachtig. Via gangen en ruimtes die volgepakt waren met Ethiopiërs in het wit gekleed, kom je op het dak. Daar zaten naast nog meer Ethiopiërs ook veel toeristen en Palestijnen. Er werden kaarsen uitgedeeld, en halverwege de avond hielden de Ethiopiërs een processie. Zingend en dansend, met brandende kaarsen, liepen ze een paar rondes om een tombe heen, achter hun banier of vlag en de hoogste priester (denk ik) aan.
Het was zo ontzettend druk en warm dat we er naar van werden. We zijn dus naar de ingang van de kerk en het pleintje ervoor gegaan, om in de frisse lucht te zitten en te wachten. In de kerk was van alles aan de gang, maar het belangrijkste was het wachten tot 12 uur, het moment waarop Jezus opgestaan is, gelooft men. Wij brachten het wachten drinkend door - de jongens hadden wodka redbull ingeslagen. T. en ik hebben binnen in de kerk nog wat rondgekeken en foto’s gemaakt. Vlak na 12 uur luidden de kerklokken en wenste iedereen iedereen een goed Pasen, een waarlijk opgestane Jezus, en een goed jaar toe. Het gekke was dat het heel even heeft geregend (terwijl het nog steeds 25 graden was!), een paar grote druppels, waarop iedereen natuurlijk enthousiast reageerde, alsof het een teken voor het een of ander was.
Na een broodje ei/gehakt bij de beste bakkerij van Jeruzalem (beweerden de jongens) werden we uiteindelijk om 3 uur ’s nachts voor de deur van mijn appartementencomplex afgezet. Dat was zaterdag.

Zondag.
Ik weet niet hoe, maar we zijn op tijd opgestaan om de kerkdienst van 10.30 te halen in de enige protestante kerk van Ramallah. J. ging met ons mee. Nou ja, wij waren mooi op tijd, hij kwam precies op tijd, maar nog altijd eerder dan sommigen die na 11 uur nog binnen kwamen lopen – ook dit gaat op zijn Arabisch. De dienst was deels in het Engels, omdat er een groep van een zustergemeente uit Engeland op bezoek was. De rest van de dag was lui: ritje in de auto van J., filmpje kijken, pannenkoeken bakken, en T. op de bus naar Jeruzalem zetten. Nu ben ik aan het bijkomen van deze dagen. Maar inmiddels is het ook al laat, vanwege dit getyp. Morgen of overmorgen plaats ik dit stuk op internet, met wat foto’s.

Wat mijn arbeidsactiviteiten betreft: tot nu toe doe en zie ik veel verschillende dingen, waarbij ik vooral veel foto’s maak. Aankomende week ga ik naar Jordanië, om een reis van 9 dagen te begeleiden voor Summum. Het spannendste is dat er een paar fotoprojecten / fotodingen in het zicht zijn, maar daar schrijf ik meer over als er meer duidelijkheid is. Mocht dit niks worden, dan wil ik per 1 juni werk hebben bij een NGO in Ramallah. Ook daar heb ik al wat contacten gelegd en balletjes opgegooid. Insha’allah komt een van deze dingen goed, anders moet ik tegen die tijd toch echt terug naar Nederland. Helaas kan je ook hier niet zonder geld leven.

De algemene situatie verslechtert hier wel. Ik hoor het van steeds meer mensen. Geen salarissen, geen EU geld, ruzie tussen de regering en de president, vooral in de Gazastrook is het erg moeilijk. De moeder van mijn huisgenootje woont in Gaza, maar ze is voor onbepaalde tijd naar Egypte gegaan. Een vriendin van mij hier in Ramallah (gescheiden, overleden vader, woont met haar moeder en 9 jarige dochter) heeft deze maand haar huur, de water- en elektriciteitsrekening en aflossingen van schuld nog niet betaald, en zal het ook niet kunnen. Het enige wat zij heeft betaald is schoolgeld voor haar dochter. Zij werkt bij een soort onderzoeksbureau van Fatah.. De afgelopen weken hebben we vaak ergens wat gedronken, en het viel mij steeds op dat zij nooit wat bestelde, of alleen een flesje water. Nu weet ik waarom…. En zij is niet de enige in zo’n situatie. Maar ja, wat doen wij eraan? Hoe kan je onder andere de Nederlandse politiek aanspreken om Palestina wel financieel te steunen? En niet alleen de NGO’s, want daar zit genoeg geld, waarvan veel helaas gebruikt wordt voor hoge salarissen en mooie 4WD’s of BMW’s.

Nou, ik stop maar, want ik zou dit keer geen politiek erbij halen. Wie het Midden Oosten een beetje kent weet echter dat dat erg moeilijk is…

Yalla bye,
Maaike