Bezoek in Ramallah en de Golan

Hallo allemaal,

Hoe gaat het in Nederland? Ik hoop dat alles ok is.
Hier is het goed. Ik zit in een kroeg, met mijn laptopje en wireless internet. Voor het open raam, in de zon. Het is werkelijk heerlijk weer hier. En het blijft ook voorlopig zo. Genieten dus.

Afgelopen dagen waren erg leuk. Eerst kwamen een Nederlandse vriendin uit Beiroet en haar Duitse huisgenootje langs. Zij bleven 3 dagen, en het was erg gezellig. We zijn uit geweest, een dagje in Ramallah rondgelopen, onder andere het graf van Yasser Arafat bezocht, in een parkje gezeten (het was die dag zoooo warm, we moesten ergens in de schaduw zitten). Later in een zaakje waterpijp gedronken, ’s avonds pannenkoeken gebakken en een dvd gehuurd. Leuke ontspannen dag. De dag erna, zaterdag, hebben we met zijn drieën een auto gehuurd, nou ja, een taxi met chauffeur, en zo hebben we dorpjes ten noorden en oosten van Ramallah bekeken. Ook dit was een hele leuke dag. De chauffeur was erg grappig, hij kon bijna geen Engels, dus de vriendin en ik vertaalden voor het Duitse meisje. Hij had allerlei leuke verhalen en woordspelingen, grappig om te vertalen.
De omgeving is hier zo mooi, heuvelachtig, overal staan bloemen, olijfbomen, amandelbomen en perzik (of pruim) bomen. De chauffeur plukte onder andere amandelen voor ons, die worden hier onrijp gegeten, ik was de enige van ons drieën die ze lekker vond, dus ik kreeg er veel te veel. Hij liet ons ook een boom zien die voor de helft amandel was, en voor de helft perzik.
De familie van de chauffeur komt oorspronkelijk uit Lid, een plaats in Israël, waar nu het vliegveld vlakbij ligt. In 1948 (of 1967, dat is mij even ontschoten, soms zei hij dat het kamp 30 jaar is, soms 40/50) is zijn familie daar weggevlucht, en uiteindelijk in een refugeecamp ten noorden van Ramallah gekomen. Hij vertelde dat in het begin iedereen in tenten woonde, maar langzamerhand heeft iedereen huizen gebouwd. De verantwoordelijkheid over dit soort kampen ligt bij de UN, in tegenstelling tot gewone dorpen en steden, die een gemeentehuis enzovoort hebben. We zijn op de thee geweest bij zijn familie - wat een verschil met de huizen in Ramallah. Wel interessant en aardig dat we het huis binnen mochten.
Hierna reed hij ons naar Jericho, naar een hele oude kerk die uit de rotsen is gehakt. Men gelooft dat Jezus hier 40 dagen en nachten heeft doorgebracht en waar hij door de duivel uitgedaagd is (ofzoiets, mijn bijbelkennis is niet 100 procent). Wij vonden het gewoon een mooie kerk en vooral een hele mooie plek.
De terugweg naar Ramallah ging over een goede asfaltweg, die door Israël daar is neergelegd, omdat de weg de nederzettingen verbindt met Jeruzalem. Wat mij opviel is dat nergens een Arabische stad op de borden staat, alleen maar nederzettingen, en Tel Aviv of Jeruzalem natuurlijk. Er zijn echt veel nederzettingen, de meeste zijn natuurlijk klein, die is Olmert wel van plan te ontmantelen volgens mij, maar de grotere, die echt invloed hebben op het leven van de Palestijnen, die wil Olmert behouden. Maar goed. Even geen politiek. Een politiek stuk heb ik al geschreven, maar moet ik nog even herzien. Dus die komt later op de site te staan.
Zaterdagavond zijn we naar een dansvoorstelling geweest, was ok, niet heel bijzonder. Daarna natuurlijk weer ergens wat gedronken.

Zondag zijn zij tweeën naar Jeruzalem gegaan, en ik naar de Golan. 17 April is het Syrische onafhankelijkheidsdag, en dit jaar wilde ik dat aan deze kant van de grens meemaken. Vorig jaar was ik in Syrië, en heb ik het aan die kant gezien (toen was mijn vader er ook. Papa, dit keer waren er ook paarden, maar ze werden opgeroepen om niet over de grens te gaan rijden, om niet te provoceren). De Nederlandse vriendin uit Haifa was mee, voor haar was het de eerste keer in de Golan. Er was best een grote demonstratie, allemaal voor het Syrische vaderland natuurlijk. Met het Syrische volkslied, toespraken, veel vlaggen en pers. Ik vond het leuk om mee te maken. Verder was het ook gezellig, ’s avonds wat gedronken en waterpijp gehad. Wij sliepen beiden bij de familie van een vriendin thuis. Bij hun heb ik inmiddels al een paar keer gelogeerd. Hele aardige mensen.

Ik ben maar kort gebleven dit keer, ik kwam mensen uit de Golan tegen die in Ramallah wonen en werken, en met hun kon ik meerijden, weer door de Westbank, alsof het Israël is. Ik was eerst bang dat de grenzen gesloten zouden zijn, vanwege de idioot die zichzelf en 9 anderen opgeblazen heeft in Tel Aviv, maar het viel mee. Mensen hier zijn wel bang natuurlijk, dat alles weer moeilijker wordt, dat de checkpoints strenger worden, dat er nu helemaal geen geld komt. In Ramallah snappen mensen ook niet waarom iemand zich opblaast, ze beseffen heel goed dat het tot absoluut niks goeds leidt.

Nou, de rest van het politieke stuk komt later, eerst dit maar even met wat foto’s.

Pas goed op jullie zelf in Nederland, geniet van de lente die eraan komt, dan doe ik het hier ook.

Liefs
Maaike