Bezoek
Door: Webmaster
03 Juli 2006 | Palestina, Ramallah
Hallo allemaal,
Hoe gaat het met jullie? Ik hoop dat alles ok is in Nederland. Ondanks het gevallen kabinet zal het rustiger zijn dan hier. Want hier is de situatie echt enorm slecht. Vooral in Gaza natuurlijk, waar Israël aan het huishouden is. Geen water, geen elektriciteit, geen grote wegen tussen noord en zuid, geen medicijnen - wel de hele dag soldaten, jeeps, bommen en militaire vliegtuigen. Collectieve straf voor de hele Palestijnse bevolking om een krijgsgevangen soldaat te bevrijden. Ondertussen zijn er de afgelopen dagen al bijna 100 Palestijnen opgepakt, onder andere ministers en leden van het parlement. Want ja, dat zijn allemaal terroristen. En het lijkt alsof iedereen het normaal vindt dat Israël dreigt om prime minister Haniya te vermoorden. Dit is een democratisch gekozen regering, Hamas staat op het punt Israël te erkennen, waar haalt Israël de arrogantie en het lef vandaan om hem te willen vermoorden? Ongelofelijk.
Veel frustraties dus weer hier, zoals jullie merken.
Hier in Ramallah was er afgelopen week even een dreiging van een inval van het Israëlische leger. De Nederlandse vertegenwoordiging (net een consulaat maar zo mag het niet genoemd worden) belde mij zelfs om te waarschuwen alert te zijn of binnen te blijven. Uiteindelijk heeft het leger ’s nachts een inval gepleegd, veel mensen opgepakt, maar zijn ze ook weer de stad uit gegaan. Men was serieus aan het speculeren over een curfew, en hoeveel dagen het leger zou blijven. Maar goed. Dat dus allemaal niet. Wel veel arrestaties, een vermoorde jongen (een week geleden inmiddels), gesloten grenzen en checkpoints. Ik ken twee mensen die in het buitenland waren en die op de terugweg, van Jordanië naar Ramallah via de Allenby brug (een andere weg is er niet voor de Palestijnen) tegen gehouden werden. Israël zei dat de Westbank gesloten is voor Palestijnen. Deze mensen zijn op weg terug naar hun land, naar hun woonplaats, naar hun familie en werk, deze mensen hebben toestemming nodig van Israël om naar het buitenland te gaan. En als zij dus uiteindelijk toestemming krijgen, betekent dit dat zij en hun familie helemaal doorgelicht zijn, en dat de conclusie van Israël is dat zij ‘veilig’ zijn, dat zij geen strafblad hebben, geen politieke activiteiten beoefenen, dat zij niet ‘wanted’ zijn. Hoe kunnen zij dan niet toegelaten worden tot de Westbank? Wat heeft dit met de veiligheid van Israël te maken? Niks, helemaal niks, zoals alles hier puur Palestijnen-pesterij is.
Mijn huisgenootje heeft na jaren weer toestemming gekregen om naar Gaza te gaan, om haar in coma liggende oma te bezoeken. En dan niet via de snelweg van Jeruzalem naar het zuidwesten, twee uur rijden misschien, nee, eerst naar de Allenby brug, dan Amman, vanaf Amman een vliegtuig naar Cairo, vanaf daar uren in de bus om naar Rafah te gaan, de grens tussen Egypte en Gaza. Die door Israël wordt gecontroleerd, en die nu dus gesloten is voor iedereen. Geen Gaza voor mijn huisgenootje.
Vorige week was mijn vader op bezoek. Volgens mij vond ie het leuk. Het mag hem zelf gevraagd worden. We zijn een dagje in Ramallah gebleven, onder andere het graf van Yasser Arafat bezocht, en wat rondgelopen. Die avond ervoor was een ‘wanted’ Palestijn doodgeschoten door Israël, dus alles was weer dicht. Hij zou over een maand trouwen, de bruiloft was uitgesteld vanwege geen ontvangen loon. Het is vlak bij mijn huis gebeurd, dus vooral in deze buurt was men in rouw.
De dag erna zijn we met een taxi en chauffeur naar het noorden van Ramallah gegaan, wat rondgereden, de fruitbomen van dichtbij bekeken en ook fruit geplukt, dorpjes gezien, bij de familie van de chauffeur thee gedronken en geluncht. Zij wonen in een vluchtelingenkamp, en daar is de situatie zoveel slechter dan in Ramallah. Zij hadden meel, olie, melk en suiker van de UNRWA gekregen. Zij legden wel uit dat de laatste tijden de UNRWA de hulp aan het verminderen is, dat er minder georganiseerd en geregeld wordt door hun. Deze kampen hebben geen gemeentehuis oid, de UNRWA is overal verantwoordelijk voor. Als je de straten en huizen daar vergelijkt met het dorp waar we daarna doorheen reden, ongelofelijk. In dat andere dorp wonen mensen die bijna allemaal familie in Amerika hebben, of zelf in Amerika werken en een tweede huis laten bouwen. Daar zit zoveel geld. Onze taxichauffeur kon er niet over uit hoe oneerlijk het verdeeld is, en hoe die Palestijnen het over hun hart konden verkrijgen om zulke immens grote en luxe huizen te hebben terwijl er vijf kilometer verderop mensen met zijn tienen in een kleine kamer wonen.
Op het laatst hebben we de bierbrouwerij van het lokale bier Taybeh bezocht. Dat was leuk. Het is een familiebedrijf, van een familie die 25 jaar in Amerika heeft gewoond en van het verdiende geld de bierbrouwerij heeft opgericht. Het is een redelijk goedlopend bedrijf, 100 procent Palestijns, waar men heel trots op is. Het ligt in een christelijk dorp, en behalve in de grotere steden op de Westbank maken ze niet veel reclame, om de moslim populatie niet tegen het hoofd te stoten. Op dit moment zijn ze bezig een nieuwe alcoholvrije lijn op de markt te brengen.
De dag daarna hebben we een tour langs de muur rond delen van Jeruzalem gemaakt, weer met B’tselem, de Israëlische mensenrechtenorganisatie. Ik had het al een keer gezien, maar het is altijd indrukwekkend. We zijn weer langs het probleem gezin gegaan, die ik van de vorige tour nog kende. (korte update: gezin woont op het terrein van een kerk, de kerk wil hen weg hebben, het gezin wil blijven want ze wonen er al bijna 10 jaar. Hun huis staat buiten de groene lijn, maar binnen de muur, dus nu door Israël gezien als Israëlisch gebied. Ze hebben een Westbank identiteitskaart, waarmee ze eigenlijk illegaal in hun eigen huis zijn. Ze mogen dus niet verder Jeruzalem in. Ik had wat foto’s voor hen uitgeprint, en dat vonden ze leuk, denk ik. De moeder was inmiddels van het zoveelste kind bevallen. Maar…haar toestemming om naar het ziekenhuis in Bethlehem te gaan voor controle van haar kind, loopt over twee weken af, wat ze daarna moeten weten ze niet. Moeder heeft niet genoeg melk voor het kind, en de melk die ze van de UNRWA krijgen is voor oudere kinderen, en geld om melk te kopen hebben ze niet. Moeilijk dus. Kinderen hebben 3 maanden zomervakantie, kunnen nergens heen, want als ze naar een summerschool in bv. Bethlehem gaan, en dan dus de muur doorsteken, zijn ze elke dag bang dat de soldaten hen niet weer terug laten gaan, vanwege het niet hebben van een Jeruzalem identiteitsbewijs. De Nederlandse vriendin uit Haifa, T., was mee, en zij werkt sinds kort bij een medical center in Jeruzalem. Deze organisatie en B’tselem en het gezin zijn nu in contact gebracht met elkaar, en zo zal er af en toe een dokter bij het gezin komen kijken, voor vaccinaties van het kind onder andere, en zal het medical center melk brengen. Af en toe gebeuren er dus ook goeie dingen…
Een ander schrijnend verhaal.
We reden naar een soort buitenwijk van Jeruzalem, eigenlijk een klein dorpje, zo’n 850 inwoners, Sheikh Sa’id. Deze wijk ligt tegen Jeruzalem aan, op een heuveltop, met maar 1 fatsoenlijke toegangsweg. Aan de achterkant van het dorp kan je of met een 4WD jeep, of per ezel het dorp uitkomen. Sinds 4 jaar heeft Israël de enige toegangsweg tot Sheikh Sa’id afgesloten met blokken beton. Bij het daardoor ontstane checkpoint stonden soms soldaten. Meestal kon iedereen er zo in en uit, lopend, want de betonblokken verhinderen de toegang voor auto’s. Sinds een paar weken is er een permanent checkpoint gemaakt. Israël heeft de muur gepland op de weg precies langs de heuvel. Zij komen er dan achter te liggen. Van de 850 inwoners hebben ongeveer 250 personen een Jeruzalem identiteitsbewijs, de rest eentje voor de Westbank. Deze 600 kunnen nu niet meer naar Jeruzalem, alleen met speciale toestemming - die Israël niet afgeeft natuurlijk - Jeruzalem, de stad waar veel van hun familie vandaan komt, en wat altijd de stad is geweest waar zij economisch aan verbonden zijn. Nu zitten zij in een gevangenis. Wij konden het checkpoint wel door lopen, en de sfeer aan de andere kant, bij de Palestijnen, was heel erg dreigend. Depressief en wanhopig. Ongelofelijk. Een aantal mannen wilden direct met ons praten, hoopten dat we met een verhaal en foto’s in de buitenlandse media iets voor hun kunnen doen. Ze vertelden dat de soldaten pesterig met hen omgaan, dat ze mannen soms uren laten wachten in de zon, dat de economie heel erg achteruit is gegaan, dat maar weinig mensen nog naar hun werk in Jeruzalem kunnen….nou ja… een en al ellende. (Er zaten daar inderdaad een paar mannen bij het checkpoint in de zon, toen ik met een van hen begon te praten, kwam een soldaat direct naar mij toe en zei dat het verboden is om met hem te praten, ik vroeg waarop ze staan te wachten, de soldaat antwoordde op toestemming om Jeruzalem in/uit te gaan, ik vroeg waarom zolang in de zon, en hij antwoordde, doet de zon zeer dan? Nee hoor, de zon van 35 graden, zonder water om te drinken, doet geen zeer. Ik vroeg hem waarom de soldaten dan wel een mooi antizon-scherm boven hun hoofd hebben - maar geen antwoord….eikels). Wat dit met de veiligheid van Israël te maken heeft, ik weet het niet. Volgens mij wordt er alleen maar meer haat gekweekt. En ik ben bang dat Israël dat wel prima vindt, dan heeft zij een goede reden om het hele joodse volk bang te houden en de oorlog tegen de terroristen te blijven voeren.
Het laatste waar we langs reden was een verwoest huis. In Jeruzalem, gebouwd zonder vergunning, omdat de Palestijnen van hun leven geen vergunning krijgen om iets te bouwen. Nou ja, goede reden voor Israël om het te verwoesten. Ik sprak heel even met de vrouw die in het nog goede deel van het huis woont, en zij vertelde dat het twee jaar geleden verwoest is. De huurders die er woonden, zijn verhuisd naar een andere wijk.
Op de terugweg naar Ramallah reden mijn vader en ik langs het checkpoint in ar-Ram, vlak voor Qalandia. Ik heb het daar nog nooit zo druk gezien, rijen auto’s die moeten wachten tot de soldaten hen doorlaten. Wij spraken met een soldaat daar, hij begon in het Nederlands tegen ons. Half Druz, deels Israëlisch (anders zou hij daar niet staan), half Nederlands, uit Nootdorp. Op zijn vraag wat ik hier doe, reageerde ik met te vragen wat hij in godsnaam op dat checkpoint doet. Dus…beide kregen we geen antwoord.
’s Avonds moest Nederland spelen, tegen de Portugezen. We kennen allemaal de dramatische afloop, dus daar hoef ik het verder niet meer over te hebben. Ik vond het wel gezellig, leuk om met mensen uit Ramallah te kijken, en ik kon de Heineken petten uitdelen die mijn broertje mij gegeven had, om te promoten. Die staan nu dus verspreid bij mensen thuis.
Mijn vader en ik zijn ook nog in de Golan geweest. Hij wilde de landbouwvelden zien van de Syrische Arabieren in de bezette Golan. We hebben kersen geplukt van de bomen van familie van de fotograaf die ik in Ramallah ken. Hele lekkere kersen, vooral zo direct van de bomen.
Ik bleef daar een dag langer, om een vriendin te zien die de dag erna uit Damascus terug zou komen. Volgende keer meer daarover.
Afgelopen dagen is er af en toe een demonstratie tegen de staatsterror van Israël in Gaza. In Haifa, Tel Aviv, Jeruzalem, en ook in Ramallah. Gelukkig zijn deze vreedzaam, zonder schietende mannen.
Nou, genoeg voor nu, meer dan genoeg.
Hoop ook van jullie te horen.
Kus
Maaike
Hoe gaat het met jullie? Ik hoop dat alles ok is in Nederland. Ondanks het gevallen kabinet zal het rustiger zijn dan hier. Want hier is de situatie echt enorm slecht. Vooral in Gaza natuurlijk, waar Israël aan het huishouden is. Geen water, geen elektriciteit, geen grote wegen tussen noord en zuid, geen medicijnen - wel de hele dag soldaten, jeeps, bommen en militaire vliegtuigen. Collectieve straf voor de hele Palestijnse bevolking om een krijgsgevangen soldaat te bevrijden. Ondertussen zijn er de afgelopen dagen al bijna 100 Palestijnen opgepakt, onder andere ministers en leden van het parlement. Want ja, dat zijn allemaal terroristen. En het lijkt alsof iedereen het normaal vindt dat Israël dreigt om prime minister Haniya te vermoorden. Dit is een democratisch gekozen regering, Hamas staat op het punt Israël te erkennen, waar haalt Israël de arrogantie en het lef vandaan om hem te willen vermoorden? Ongelofelijk.
Veel frustraties dus weer hier, zoals jullie merken.
Hier in Ramallah was er afgelopen week even een dreiging van een inval van het Israëlische leger. De Nederlandse vertegenwoordiging (net een consulaat maar zo mag het niet genoemd worden) belde mij zelfs om te waarschuwen alert te zijn of binnen te blijven. Uiteindelijk heeft het leger ’s nachts een inval gepleegd, veel mensen opgepakt, maar zijn ze ook weer de stad uit gegaan. Men was serieus aan het speculeren over een curfew, en hoeveel dagen het leger zou blijven. Maar goed. Dat dus allemaal niet. Wel veel arrestaties, een vermoorde jongen (een week geleden inmiddels), gesloten grenzen en checkpoints. Ik ken twee mensen die in het buitenland waren en die op de terugweg, van Jordanië naar Ramallah via de Allenby brug (een andere weg is er niet voor de Palestijnen) tegen gehouden werden. Israël zei dat de Westbank gesloten is voor Palestijnen. Deze mensen zijn op weg terug naar hun land, naar hun woonplaats, naar hun familie en werk, deze mensen hebben toestemming nodig van Israël om naar het buitenland te gaan. En als zij dus uiteindelijk toestemming krijgen, betekent dit dat zij en hun familie helemaal doorgelicht zijn, en dat de conclusie van Israël is dat zij ‘veilig’ zijn, dat zij geen strafblad hebben, geen politieke activiteiten beoefenen, dat zij niet ‘wanted’ zijn. Hoe kunnen zij dan niet toegelaten worden tot de Westbank? Wat heeft dit met de veiligheid van Israël te maken? Niks, helemaal niks, zoals alles hier puur Palestijnen-pesterij is.
Mijn huisgenootje heeft na jaren weer toestemming gekregen om naar Gaza te gaan, om haar in coma liggende oma te bezoeken. En dan niet via de snelweg van Jeruzalem naar het zuidwesten, twee uur rijden misschien, nee, eerst naar de Allenby brug, dan Amman, vanaf Amman een vliegtuig naar Cairo, vanaf daar uren in de bus om naar Rafah te gaan, de grens tussen Egypte en Gaza. Die door Israël wordt gecontroleerd, en die nu dus gesloten is voor iedereen. Geen Gaza voor mijn huisgenootje.
Vorige week was mijn vader op bezoek. Volgens mij vond ie het leuk. Het mag hem zelf gevraagd worden. We zijn een dagje in Ramallah gebleven, onder andere het graf van Yasser Arafat bezocht, en wat rondgelopen. Die avond ervoor was een ‘wanted’ Palestijn doodgeschoten door Israël, dus alles was weer dicht. Hij zou over een maand trouwen, de bruiloft was uitgesteld vanwege geen ontvangen loon. Het is vlak bij mijn huis gebeurd, dus vooral in deze buurt was men in rouw.
De dag erna zijn we met een taxi en chauffeur naar het noorden van Ramallah gegaan, wat rondgereden, de fruitbomen van dichtbij bekeken en ook fruit geplukt, dorpjes gezien, bij de familie van de chauffeur thee gedronken en geluncht. Zij wonen in een vluchtelingenkamp, en daar is de situatie zoveel slechter dan in Ramallah. Zij hadden meel, olie, melk en suiker van de UNRWA gekregen. Zij legden wel uit dat de laatste tijden de UNRWA de hulp aan het verminderen is, dat er minder georganiseerd en geregeld wordt door hun. Deze kampen hebben geen gemeentehuis oid, de UNRWA is overal verantwoordelijk voor. Als je de straten en huizen daar vergelijkt met het dorp waar we daarna doorheen reden, ongelofelijk. In dat andere dorp wonen mensen die bijna allemaal familie in Amerika hebben, of zelf in Amerika werken en een tweede huis laten bouwen. Daar zit zoveel geld. Onze taxichauffeur kon er niet over uit hoe oneerlijk het verdeeld is, en hoe die Palestijnen het over hun hart konden verkrijgen om zulke immens grote en luxe huizen te hebben terwijl er vijf kilometer verderop mensen met zijn tienen in een kleine kamer wonen.
Op het laatst hebben we de bierbrouwerij van het lokale bier Taybeh bezocht. Dat was leuk. Het is een familiebedrijf, van een familie die 25 jaar in Amerika heeft gewoond en van het verdiende geld de bierbrouwerij heeft opgericht. Het is een redelijk goedlopend bedrijf, 100 procent Palestijns, waar men heel trots op is. Het ligt in een christelijk dorp, en behalve in de grotere steden op de Westbank maken ze niet veel reclame, om de moslim populatie niet tegen het hoofd te stoten. Op dit moment zijn ze bezig een nieuwe alcoholvrije lijn op de markt te brengen.
De dag daarna hebben we een tour langs de muur rond delen van Jeruzalem gemaakt, weer met B’tselem, de Israëlische mensenrechtenorganisatie. Ik had het al een keer gezien, maar het is altijd indrukwekkend. We zijn weer langs het probleem gezin gegaan, die ik van de vorige tour nog kende. (korte update: gezin woont op het terrein van een kerk, de kerk wil hen weg hebben, het gezin wil blijven want ze wonen er al bijna 10 jaar. Hun huis staat buiten de groene lijn, maar binnen de muur, dus nu door Israël gezien als Israëlisch gebied. Ze hebben een Westbank identiteitskaart, waarmee ze eigenlijk illegaal in hun eigen huis zijn. Ze mogen dus niet verder Jeruzalem in. Ik had wat foto’s voor hen uitgeprint, en dat vonden ze leuk, denk ik. De moeder was inmiddels van het zoveelste kind bevallen. Maar…haar toestemming om naar het ziekenhuis in Bethlehem te gaan voor controle van haar kind, loopt over twee weken af, wat ze daarna moeten weten ze niet. Moeder heeft niet genoeg melk voor het kind, en de melk die ze van de UNRWA krijgen is voor oudere kinderen, en geld om melk te kopen hebben ze niet. Moeilijk dus. Kinderen hebben 3 maanden zomervakantie, kunnen nergens heen, want als ze naar een summerschool in bv. Bethlehem gaan, en dan dus de muur doorsteken, zijn ze elke dag bang dat de soldaten hen niet weer terug laten gaan, vanwege het niet hebben van een Jeruzalem identiteitsbewijs. De Nederlandse vriendin uit Haifa, T., was mee, en zij werkt sinds kort bij een medical center in Jeruzalem. Deze organisatie en B’tselem en het gezin zijn nu in contact gebracht met elkaar, en zo zal er af en toe een dokter bij het gezin komen kijken, voor vaccinaties van het kind onder andere, en zal het medical center melk brengen. Af en toe gebeuren er dus ook goeie dingen…
Een ander schrijnend verhaal.
We reden naar een soort buitenwijk van Jeruzalem, eigenlijk een klein dorpje, zo’n 850 inwoners, Sheikh Sa’id. Deze wijk ligt tegen Jeruzalem aan, op een heuveltop, met maar 1 fatsoenlijke toegangsweg. Aan de achterkant van het dorp kan je of met een 4WD jeep, of per ezel het dorp uitkomen. Sinds 4 jaar heeft Israël de enige toegangsweg tot Sheikh Sa’id afgesloten met blokken beton. Bij het daardoor ontstane checkpoint stonden soms soldaten. Meestal kon iedereen er zo in en uit, lopend, want de betonblokken verhinderen de toegang voor auto’s. Sinds een paar weken is er een permanent checkpoint gemaakt. Israël heeft de muur gepland op de weg precies langs de heuvel. Zij komen er dan achter te liggen. Van de 850 inwoners hebben ongeveer 250 personen een Jeruzalem identiteitsbewijs, de rest eentje voor de Westbank. Deze 600 kunnen nu niet meer naar Jeruzalem, alleen met speciale toestemming - die Israël niet afgeeft natuurlijk - Jeruzalem, de stad waar veel van hun familie vandaan komt, en wat altijd de stad is geweest waar zij economisch aan verbonden zijn. Nu zitten zij in een gevangenis. Wij konden het checkpoint wel door lopen, en de sfeer aan de andere kant, bij de Palestijnen, was heel erg dreigend. Depressief en wanhopig. Ongelofelijk. Een aantal mannen wilden direct met ons praten, hoopten dat we met een verhaal en foto’s in de buitenlandse media iets voor hun kunnen doen. Ze vertelden dat de soldaten pesterig met hen omgaan, dat ze mannen soms uren laten wachten in de zon, dat de economie heel erg achteruit is gegaan, dat maar weinig mensen nog naar hun werk in Jeruzalem kunnen….nou ja… een en al ellende. (Er zaten daar inderdaad een paar mannen bij het checkpoint in de zon, toen ik met een van hen begon te praten, kwam een soldaat direct naar mij toe en zei dat het verboden is om met hem te praten, ik vroeg waarop ze staan te wachten, de soldaat antwoordde op toestemming om Jeruzalem in/uit te gaan, ik vroeg waarom zolang in de zon, en hij antwoordde, doet de zon zeer dan? Nee hoor, de zon van 35 graden, zonder water om te drinken, doet geen zeer. Ik vroeg hem waarom de soldaten dan wel een mooi antizon-scherm boven hun hoofd hebben - maar geen antwoord….eikels). Wat dit met de veiligheid van Israël te maken heeft, ik weet het niet. Volgens mij wordt er alleen maar meer haat gekweekt. En ik ben bang dat Israël dat wel prima vindt, dan heeft zij een goede reden om het hele joodse volk bang te houden en de oorlog tegen de terroristen te blijven voeren.
Het laatste waar we langs reden was een verwoest huis. In Jeruzalem, gebouwd zonder vergunning, omdat de Palestijnen van hun leven geen vergunning krijgen om iets te bouwen. Nou ja, goede reden voor Israël om het te verwoesten. Ik sprak heel even met de vrouw die in het nog goede deel van het huis woont, en zij vertelde dat het twee jaar geleden verwoest is. De huurders die er woonden, zijn verhuisd naar een andere wijk.
Op de terugweg naar Ramallah reden mijn vader en ik langs het checkpoint in ar-Ram, vlak voor Qalandia. Ik heb het daar nog nooit zo druk gezien, rijen auto’s die moeten wachten tot de soldaten hen doorlaten. Wij spraken met een soldaat daar, hij begon in het Nederlands tegen ons. Half Druz, deels Israëlisch (anders zou hij daar niet staan), half Nederlands, uit Nootdorp. Op zijn vraag wat ik hier doe, reageerde ik met te vragen wat hij in godsnaam op dat checkpoint doet. Dus…beide kregen we geen antwoord.
’s Avonds moest Nederland spelen, tegen de Portugezen. We kennen allemaal de dramatische afloop, dus daar hoef ik het verder niet meer over te hebben. Ik vond het wel gezellig, leuk om met mensen uit Ramallah te kijken, en ik kon de Heineken petten uitdelen die mijn broertje mij gegeven had, om te promoten. Die staan nu dus verspreid bij mensen thuis.
Mijn vader en ik zijn ook nog in de Golan geweest. Hij wilde de landbouwvelden zien van de Syrische Arabieren in de bezette Golan. We hebben kersen geplukt van de bomen van familie van de fotograaf die ik in Ramallah ken. Hele lekkere kersen, vooral zo direct van de bomen.
Ik bleef daar een dag langer, om een vriendin te zien die de dag erna uit Damascus terug zou komen. Volgende keer meer daarover.
Afgelopen dagen is er af en toe een demonstratie tegen de staatsterror van Israël in Gaza. In Haifa, Tel Aviv, Jeruzalem, en ook in Ramallah. Gelukkig zijn deze vreedzaam, zonder schietende mannen.
Nou, genoeg voor nu, meer dan genoeg.
Hoop ook van jullie te horen.
Kus
Maaike
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
