Politiek

Hallo allemaal,

Ik ben een rapport aan het lezen van B’tselem, een Israëlische organisatie die de mensenrechten van de Palestijnen in de bezette gebieden probeert te verdedigen. Via rapporten brengt deze organisatie in kaart wat er allemaal gebeurt. Ik ben afgelopen week bij deze organisatie langs geweest om informatie te halen. Hun kantoor was moeilijk te vinden, maar toevallig zat er in de bus een jongen die hoorde dat ik de buschauffeur naar hen vroeg. Deze jongen werkt bij B’tselem. Hij zei dat waarschijnlijk niemand mij zou kunnen wijzen waar het kantoor zit, want de organisatie is niet geliefd in Israël, en vooral niet in Jeruzalem, een stad waar veel (te) religieuze joden wonen. Hij liet mij de brievenbus zien van B’tselem, helemaal zwart gemaakt. Ook hangt er nergens een bord buiten waar hun naam op staat, “want die zou toch alleen maar vernield worden”.

Als ik een van de rapporten lees, word ik echt beroerd. Het is een groot horrorverhaal, soms moet ik even stoppen met lezen, om wat anders te doen. Als ik dit al voel, hoe moeten de Palestijnen zich wel niet voelen die dit direct meemaken?

De gewone mensen, die in kleine dorpjes wonen, en die opeens een muur om hun dorp zien komen, die olijfbomen gekapt zien worden voor de bouw van die muur, die grote delen van hun land achter de muur zien verdwijnen. Er komen dan een aantal hekken of poorten in de muur, maar vaak ver van het dorp vandaan, met maar drie keer een uur per dag openingstijden. Op die tijden kunnen de boeren naar hun land om dat te bewerken. De Palestijnen van wie land achter de muur verdwijnt, kunnen een speciale permissie aanvragen om de poort door te mogen. Israël geeft deze toestemming vaak niet, of bijvoorbeeld alleen aan de vrouw van het gezin. Dan moet dus een vrouw naar het land om het te bewerken, terwijl man en zonen werkloos thuis zitten. De reden voor de weigering van permissie is: ‘veiligheid’ (het heilige woord in Israël). Het land kan nu natuurlijk niet zo bewerkt worden dat maximale opbrengsten behaald worden. Veel gezinnen hebben het zo veel moeilijker gekregen. Bovendien zijn de openingstijden van de poorten in de muur aan verandering onderhevig, of de poorten gaan helemaal niet open, wat het geval is op joodse feestdagen en wanneer er weer ergens problemen zijn tussen het Israëlische leger en Palestijnen. De gewone boer die naar zijn land wil om het te bewerken, omdat dat zijn enige inkomsten zijn, is de dupe van dit alles. Als het land drie jaar achtereen niet bewerkt wordt, (waar een grote kans op is door alle opgelegde beperkingen), dan is het wettelijk toegestaan dat Israël het land confisceert en tot ‘staatsland’ betitelt, waarna zij ermee kan doen wat zij wil.

Israël heeft besloten om gas, diesel en benzine te korten voor de Palestijnen op de Westbank. (In Gaza is er een meeltekort, hier gelukkig nog niet, maar volgens Israël kan het geen kwaad als de Palestijnen ‘op dieet gaan’). Mijn huisgenootje is nu dus bang dat de rekeningen hoger worden, of dat we zometeen geen gas meer hebben om te koken. De mensen ervaren al dat aan het einde van de middag de benzine op is bij de tankstations.

Ik ben afgelopen week in Bethlehem geweest, op de heenweg hebben we er een uur en een kwartier over gedaan, via een hele vreemde route, door de bergen slingerend, van de goede weg af om via kapot asfalt in een klein dorpje weer op een andere, betere weg te komen. Dit allemaal omdat bepaalde wegen rond Jeruzalem (Ramallah ligt 20 kilometer ten noorden van Jeruzalem en Bethlehem ligt 10 kilometer ten zuiden van Jeruzalem) alleen voor auto’s met gele nummerplaten zijn, de Israëlische auto’s. De auto’s op de Westbank hebben een wit met groene Palestijnse nummerbord, waarmee dus niet buiten de Westbank gereden mag worden, en dus zelfs niet op bepaalde wegen tussen Palestijnse steden binnen de Westbank.
Op de terugweg doen we er 2 uur over, op een weg tussen twee dorpjes is een nieuw, tijdelijk, checkpoint opgericht. Er staan vier Israëlische soldaten, twee per weghelft, die alle auto’s en identiteitsbewijzen checken. En dan sta je minstens een half uur in de rij te wachten, niet wetend of de auto uiteindelijk doorgelaten gaat worden of niet. En dit doorlaten is voor alle duidelijkheid van Palestijns gebied naar Palestijns gebied (grenzen tussen zones A, B en C), het is niet de grens met Israël. Wij mogen in de taxi blijven zitten, maar uit een auto voor ons moeten de mannen uitstappen. Een Israëlische soldaat staat op twee meter afstand van de uitgestapte man, met een op hem gericht en geladen geweer, alsof hij bij voorbaat al ‘terrorist’ is en gevaarlijk. Na het zien van de identiteitskaart en een rondje om de auto, mogen ze weer instappen en is de volgende aan de beurt.

De wegen vlak voor checkpoint Qalandia (tussen Ramallah en Jeruzalem in) zijn heel erg slecht. Een grote kapotte asfaltzooi. De mensen die hier wonen betalen belastingen aan Israël (veel van hen werken in oost Jeruzalem), maar Israël ziet dit gebied als Palestijns gebied, dus zij investeren niet in voorzieningen. De Palestijnse Autoriteit ontvangt geen belastinggeld van deze mensen, dus ook zij wil niet in dit gebied investeren. Daardoor is er al jaren niks aan het asfalt gedaan en kan je er alleen maar heel langzaam overheen rijden.

Mijn huisgenootje komt uit Gaza, dat heb ik denk ik al een keer geschreven. Zij heeft haar familie voor de laatste keer in de zomer gezien, in Jordanië, bij de trouwerij van haar zus. De familieleden die toestemming hebben gekregen van Israël om Palestina uit te gaan (ik bespeur ergens een vreemde constructie: Israël die bepaalt welke Palestijnen naar het buitenland mogen reizen), die heeft ze toen gezien. Zij had toestemming, maar toen ze aan de grens stond, lieten de Israëli’s haar niet door. Ze moest weer terug naar Ramallah, om het de volgende dag weer te proberen. Die dag werd ze wel doorgelaten.

Palestijnen uit de Westbank mogen zonder visum en zonder toestemming naar Jordanië reizen, maar niet naar Nablus en Jenin, steden op de Westbank. Palestijnen uit Gaza mogen zonder toestemming naar Egypte. Mijn huisgenootje komt uit Gaza, zij heeft dus toestemming nodig om naar Jordanië te reizen. Ze mag wel zo naar Egypte, maar daar heeft ze niet zoveel aan, toestemming om eerst naar Gaza te gaan heeft ze al meer dan 7 jaar niet gekregen. Alleen sommige zakenmensen krijgen toestemming, bijvoorbeeld de vader van mijn huisgenootje. Maar dan nog kan er van alles tussen komen. Hij zou al weken geleden hier een keer komen, maar toen werd er geen toestemming gegeven. Vorige week had hij wel toestemming om de grens te passeren (Gaza-Israël), maar uiteindelijk is hij niet geweest, omdat toch de grens weer gesloten werd.
Aankomende dagen is er van het werd van mijn huisgenootje een workshop in Amman, Jordanië. Haar collega’s gaan allemaal, zij zijn Westbank-Palestijnen. Voor mijn huisgenootje is toestemming aangevraagd. Een van de collega’s heeft contacten bij de Israëli’s, en hij zei dat het wel goed komt. Maar tot nu toe is de officiële toestemming nog niet binnen. Morgenochtend gaan ze al. Mijn huisgenootje gaat zometeen haar spullen pakken, maar voor hetzelfde geld mag ze toch niet mee, of staat ze morgen aan de grens en wordt ze niet doorgelaten. Helaas zijn dit geen opzichzelfstaande verhalen, dit gebeurt bij veel mensen. De willekeur van Israëli is ongelofelijk.

Op dit moment ben ik aan het wachten op een vriendin en een ander meisje uit Beiroet. Ze zijn als het goed is vanochtend uit Amman vertrokken. Als ze geluk hadden gehad, dan waren ze nu al in Ramallah geweest, maar ik wacht nog, en het kan nog lang duren, als de ondervragingen en het wachten aan de grens voortduren. Misschien mogen ze Israël wel niet in, dan zal ik vanavond wel een mailtje krijgen. En niemand die er wat aan kan doen of wat van kan zeggen. Alles wordt bedekt met de mantel der veiligheid. Zij studeert een paar maanden in Beiroet, dus ze is erg gevaarlijk. Misschien kent zij wel Arabieren…… (sorry hoor, ik word erg cynisch van het beleid van Israël).
Uiteindelijk hebben zij 5 uur aan de grens gewacht.

De impact van de Israëlische bezetting is echt enorm groot. Juist het leven van de gewone mensen wordt negatief beïnvloed. Wat voorbeelden.
Ik sta in een groentewinkel, vraag om appels uit de Golan, uit het bezette Arabische deel, en niet uit de Israëlische kant van de Golan. Deze appels zien er onbespoten uit, de ‘Israëlische’ appels zijn glimmend. Ik zie mooi oranje gekleurde sinaasappelen, uit Israël, en wat dof gekleurde raar gevormde, uit Jenin. Ik koop die uit Jenin (ik heb er net eentje op, zo lelijk van buiten, zo sappig en heerlijk van binnen), en vraag aan de groenteboer waarom hij Israëlisch fruit verkoopt. Hij antwoordt dat veel wegen tussen Palestijnse steden gesloten zijn vanwege Pesach, het joodse Pasen dat net begonnen is, dus dat fruit uit Nablus, uit Jericho, uit Tulkarem hier niet kan komen. Maar restaurants willen wel sinaasappelen hebben om de klanten vers sap te verkopen, dus hebben ze besloten om een paar dozen sinaasappelen uit Israël te halen.

Op dit moment is er een festival van moderne dans bezig in Ramallah. (Tot nu toe heb ik één gaat-wel-show gezien, één heel erg saai, en eentje helemaal fantastisch). Bij de opening werd al gezegd dat de dans van de groep uit Tunesië gecanceld is, omdat de dansers geen toestemming hebben gekregen van Israël om het land binnen te gaan. En aangezien alle wegen naar Palestina via Israël gaan, kunnen zij dus ook Palestina niet binnenkomen. Gisteren sprak ik toevallig met een danser uit Benin. Hij heeft een Frans paspoort, en daarmee een visum voor Israël gekregen. Hij reisde vanaf Duitsland samen met een andere danser uit Benin, zonder Frans paspoort, en die werd op het vliegveld in Duitsland tegengehouden. De Israëlische soldaten daar (net als op schiphol werken daar ook Israëlische soldaten) classificeerden hem als onveilig, waarna een visum voor Israël niet meer te krijgen is. Ook die dansvoorstelling zal dus niet doorgaan.

Israël geeft als reden voor de muur haar veiligheid. Ze wil voorkomen dat Palestijnen uit de bezette gebieden Israëlisch gebied binnen kunnen komen. In plaats van de muur te bouwen op de groene lijn, de grens tussen Israël en Palestijns gebied in 1967, wordt de muur op heel veel plekken binnen de groene lijn gebouwd. Op deze manier komt sowieso 10 procent van de Westbank tussen de groene lijn en de muur te liggen. Dit gebied wordt daarna hoogstwaarschijnlijk door Israël geannexeerd. Bij de bouw van een aantal stukken van de muur is rekening gehouden met de uitbreiding van bestaande settelments, soms zo dat deze nederzettingen 2 of 3 keer groter kunnen worden. De muur loopt hier dan helemaal omheen.
De grens tussen de Westbank en de Jordaanoever is nog niet duidelijk. Als Israël de grens van Palestina anders bepaalt dan de rivier de Jordaan, wat nu de natuurlijk grens is tussen de Westbank en Jordanië, dan zal uiteindelijk 40 procent van de oorspronkelijke Westbank bij Israël worden getrokken. En dit allemaal vanwege de ‘veiligheid’, het heilige woord.

Ik weet nu al wat sommige van jullie gaan zeggen: de Palestijnen moeten het geweld afzweren, zolang er zelfmoordaanslagen zijn en raketten of wat dan ook uit Gaza geschoten worden op Israël, dan heeft Israël het recht alles te doen om zichzelf te beschermen. Maar ik vraag mij dan af wat de gewone boer in een klein dorpje op de Westbank hiermee te maken heeft. Geeft het Israël meer veiligheid om met de afscheidingsmuur hem van zijn land te scheiden?
De Hamas houdt zich al een jaar lang aan een eenzijdig staakt het vuren. De raketten uit Gaza komen niet van Hamas. Van Amerika verwacht ik absoluut niets goeds, maar waarom wil zelfs Europa niet praten met Hamas? Waarom stellen ze voorwaarden aan de gesprekken met Hamas, maar niet aan de gesprekken met Israël? De situatie hier zal niet beter worden als Europa ook de geldkraan stopzet. Overal beginnen mensen nu te klagen dat ze nog geen salaris hebben gehad, dat ze dit en dat niet kunnen betalen, dat er moeilijke tijden aankomen. Omzet van winkels gaat merkbaar achteruit. Een deel van deze mensen heeft Hamas gestemd, maar niet omdat ze achter de zelfmoordaanslagen staan, of omdat ze willen dat Palestina een religieuze staat wordt. Echt, iedereen zegt het hier, het waren stemmen tegen Fatah, tegen vooral de corruptie van Fatah, niks anders. Hamas begint nu al langzaamaan te proberen bepaalde religieuze maatregelen door te voeren. Laatst zag ik een interview op de Libanese tv met een minister van Hamas uit Gaza. Er werd onder andere gepraat over welke muziek Hamas wel of niet wil toestaan om te luisteren. Ik vond het eng, maar als ik hier later iets over vraag aan Palestijnse vrienden, dan zeggen zij dat Hamas dat allemaal wel kan willen, maar dat het volk dat absoluut niet wil, en dat de regering omver geworpen zal worden als zij zulke maatregelen wil doorvoeren. Mensen hebben hier qua religie, uitgaan, kleding, kroegen, muziek enzovoort, vrijheden die zij niet zullen opgeven voor Hamas.
Men is wel bang dat door de stop van geldtoevoer de situatie zo erg zal verslechteren, dat de gemiddelde persoon radicaler zal worden, in zijn religie, maar ook in bepaalde daden.

Vrede na een conflict wordt gesloten met je vijanden, niet met je vrienden - dan zou er in eerste instantie überhaupt geen conflict zijn. Hoe Israël kan denken via eenzijdige gedeeltelijke terugtrekking en grensvaststelling vrede te bereiken, dat is voor mij een groot raadsel. Met dit plan van Olmert zal de Westbank verdeeld worden in een aantal kleinere stukken, waarbij Israël de controle heeft over de wegen en de checkpoints tussen deze gebieden. Israël zal de controle houden over de internationale grenzen, waarmee zij dus kan bepalen wie er wel en niet het land in of uit mag (zoals nu, met het moderne dans festival). Het behoudt de grootste nederzettingen, waarvan sommige absurd diep in de Westbank liggen. Hierdoor blijven daar Israëlische legeronderdelen en mensen gestationeerd, waarmee Israël de mogelijkheid behoudt om op elk gewenst moment binnen afzienbare tijd elke Palestijnse stad of dorp binnen te trekken. Alle invoer en uitvoer zal via Israël gaan. Israël houdt de controle over het waterreservoir dat onder de Westbank ligt.
Zijn dit eerlijke voorwaarden voor vrede? Moet dit een basis zijn voor de Palestijnen om fatsoenlijk een staat op te richten en een eigen economie te ontwikkelen? Denkt Israël dat hiermee een einde komt aan de zelfmoordaanslagen?
Ik denk het niet.

Dit is hoe Israël met de Palestijnen omgaat, dit is de volledige invloed die zij heeft op het leven van de Palestijnen. Elke individuele Palestijn maakt het mee, of hij ziet het bij iemand in zijn familie; hij ziet welke negatieve invloed Israël heeft op het dagelijkse leven hier. En iedereen weet dat hij er niks aan kan doen. De enige die de situatie kan veranderen is Israël.

Ik kreeg eens een vraag uit Nederland over mijn gevoel wat betreft mijn achtergrond. Ik kan hier wel uitleggen dat het moeilijk is.
Soms zeg ik tegen mijzelf dat de gewone Israëli dit allemaal ook niet wil. Maar dan lees ik artikelen en reacties op Israëlische Engelstalige nieuwssites, hoe racistisch die reacties zijn. Dan zie ik de verkiezingsuitslag: Olmert die nederzettingen wil ontmantelen, maar die er net zoveel wil behouden. Die een eenzijdig oplossing voor het conflict wil. Die niet met de Palestijnse regering wil praten. Dan spreek ik met een aantal Israëlische amateur-fotografen die ik tegenkom in Jeruzalem op verkiezingsdag, die Bibi Netanyahu stemmen, want in de bijbel heeft God de joden groot Israël beloofd. En, als je de Palestijnen één vinger geeft (Westbank) dan zullen ze zeker weten je hele hand (Akko, Haifa, Jaffo) proberen te pakken. En als ik tegen een willekeurig persoon in Jeruzalem zeg dat ik in Ramallah woon, dan vallen ze haast om van verbazing: maar dat is toch gevaarlijk, daar wonen Arabieren, wat doe je daar, waarom, die Arabieren zijn geen goede mensen. Als ik dan zeg dat ik hen erg aardig vind, dan is de reactie dat Arabieren alleen aardig tegen mij zijn omdat ik een vrouw ben.
Als ik dit allemaal zie, hoor en meemaak, dan vraag ik mij af of de gemiddelde Israëli wel wat anders wil dan wat tot nu toe gedaan is. En, als zij instemmen met de politiek, het beleid en de acties van hun regering, in dè democratie van het Midden Oosten, wat moet ik dan van hen vinden? Moet ik ze aardig vinden? Moet ik mij thuis voelen in het land waar ik geboren ben? Ik weet het niet. Het is moeilijk, zoals ik al zei.

Nou. Een lang verhaal, met te veel politiek. Volgende keer zal ik niks politieks schrijven, alleen maar over theater, feestjes, uitgaan in Haifa en het strand. Goed?

Groeten,
Maaike

Ik heb hier wat algemen foto's geplaatst, van mijn appartement onder andere. Vinden jullie vast wel leuk om te zien....