onder andere Nablus

Mijn huisgenootje wacht op een Amerikaans Palestijnse vriendin die twee weken op bezoek komt. Ze zou vanochtend om 5 uur landen op het vliegveld in Tel Aviv, het is nu 4 uur ’s middags geweest en ze is er nog steeds niet. Arabieren krijgen moeilijke behandelingen op het vliegveld, ik ben benieuwd of ze uiteindelijk überhaupt binnen gelaten wordt.

Een vriendin, F., vertelde mij een paar dagen geleden wat er die ochtend voor het gebouw waarin ze werkt gebeurde. Om 7 uur ’s ochtends stond het Israëlische leger met tig jeeps in de straat, 5 minuten ten zuiden van het centrum van Ramallah. F. kwam rond 8 uur op haar werk, ze moest tussen de jeeps door naar binnen. De soldaten stonden zwaarbewapend ‘op wacht’. De elektriciteit werd uitgeschakeld. Rond 9 uur begonnen wat Palestijnse jongeren stenen te verzamelen en op de jeeps te gooien. Het leger schoot met kogels terug. F. vertelde dat er de hele ochtend geschoten werd. Een van de jongens werd in zijn arm geraakt, en moest met een ambulance afgevoerd worden. F. en haar collega’s bleven in het midden van hun kantoor zitten, want als zij voor het raam gingen staan, zagen ze de soldaten hun geweren op het gebouw richten. Het leger was op zoek naar een ‘wanted’ persoon, die in het gebouw scheen te zijn. Op een gegeven moment hadden de soldaten zijn vrouw en kind bij zich gehaald. Er werd toen in het Arabisch omgeroepen dat als de persoon niet naar buiten zou komen, zij dan zijn vrouw en kind zouden doodschieten. Zo heeft het Israëlische leger de ‘wanted’ persoon uiteindelijk op kunnen pakken. F. vertelde dat de jeeps rond 1 uur ’s middags de straat weer uitreden. Ik zeg altijd wel dat het rustig is in Ramallah, maar dit soort dingen gebeuren dus wel bijna dagelijks.
De voorzitter van het parlement, lid van Hamas (die vorige week opgepakt is), schijnt nu in het ziekenhuis te liggen, onder Israelische controle natuurlijk. Volgens de Arabische tv is hij gemarteld en zo in het ziekenhuis gekomen, volgens de Israelische tv heeft hij last van zijn hart. Ja, wie moeten we nu geloven???

Ik ben afgelopen week een dag in Nablus geweest, met T. (zij is Haifa ontvlucht vanwege de katyusha’s die laatst een paar straten van haar huis beland waren, waarbij twee doden gevallen waren en een huis half ingestort is, maar dat is een ander verhaal). Behalve ziekenauto’s en auto’s met speciale toestemming kan geen auto Nablus binnen komen. De taxi die wij uit Ramallah namen kon dus ook maar tot het checkpoint Hawara komen, ongeveer een kilometer buiten Nablus. Onderweg waren we al een paar checkpoints gepasseerd. Dit laatste checkpoint moet iedereen lopend ‘nemen’. Aan de andere kant staan dan taxi’s die je naar het centrum van de stad brengen. Op de een of andere bizarre manier maakten we kennis met twee Italianen, waarvan eentje later priester bleek te zijn, en met hen zijn we naar een nonnenklooster/huis geweest. De Italianen hadden medicijnen voor het huis mee. De Indiase nonnen zorgen daar voor gehandicapte kinderen, ouderen en andere hulpbehoevenden. Met deze twee Italianen en een door de nonnen geregelde gids, een jongen uit Nablus, hebben we het centrum van de stad bezocht.
Nablus is een oude stad, gesticht door de Romeinen. Hier zie je helaas weinig meer van. De oude stad is leuk, vind ik. Smalle straatjes, veel bogen over de stegen heen, mooie gebouwen, waaronder een paar moskeeën, oude inscripties, markt, lekker veel troep, en vooral heel veel graffiti en martelarenposters. De mensen waren vriendelijk, overal werden we welkom geheten, knoopte men een praatje aan, wilden kinderen op de foto, of kregen we iets te eten of te drinken. We hebben er onder andere een zeepfabriek bezocht, waar het hele proces van zeep maken, snijden en te drogen leggen nog met de hand wordt uitgevoerd. Ook een snoepjesfabriek was leuk om te zien.
Sommige delen van de stad zijn verwoest, omdat dit de stad is met het sterkste verzet tegen de bezetting. Het centrum is na 6 uur ’s avonds uitgestorven, deels omdat het Israëlische leger elke dag binnen komt rijden en mensen oppakt, en deels omdat de checkpoints rondom de stad tegen die tijd sluiten. Mensen uit naburige dorpen moeten dan dus de stad uit zijn, anders komen zij niet meer thuis.
Naast, eigenlijk in de stad ligt een vluchtelingenkamp, Balata. Het kamp telt 20.000 bewoners en is het radicaalst van alle steden, dorpen en kampen in Palestina. De sfeer is hier echt voelbaar anders dan in het centrum van de stad. Het wordt afgeraden om hier alleen doorheen te gaan. T. en ik hadden naast het kamp een kerk bezocht en de taxichauffeur die ons daarna naar het checkpoint zou brengen, bleek uit Balata te komen. Hij wilde het ons wel laten zien. Zo hebben we een kleine indruk kunnen krijgen, vanuit de taxi.
Het zuidelijke checkpoint van Nablus, Hawara, is een van de ergste van de hele Westbank, zegt men. Het is er altijd druk, mensen moeten heel lang wachten, en de Israelische soldaten hier zijn berucht vanwege hun gedrag. Er is een doorgang voor vrouwen, kinderen en oudere mannen, en in de andere rij staan de jongens vanaf zo’n jaar of 16. In principe kunnen buitenlanders overal langs lopen, maar ik prefereer de Palestijnse behandeling. Dus in de rij met de vrouwen. Direct raak ik aan de praat met een meisje, die mij uitnodigt om een keer in haar dorp vlakbij Nablus langs te komen. Ze heeft vijf jaar in de gevangenis in Israël gezeten, dus dat kan interessant zijn. Ze heeft op haar 15e geprobeerd een soldaat in Jeruzalem met een mes te steken. Ze raakte hem niet, maar ze heeft daarna wel vijf jaar in de gevangenis gezeten. Ze droeg brieven bij zich die ze van buitenlanders heeft gekregen toen ze vast zat, als steunbetuiging.
Het gedrag van de soldaat die de identiteitsbewijzen checkt is afschuwelijk, ik kan er niks beters van maken: de manier waarop hij, bijna met walging, naar de vrouwen kijkt, hoe hij de oude mannen extra lang laat wachten, hoe hij twee vrouwen die tegelijkertijd door het hek stappen afbekt en gebiedt aan de kant te staan en te wachten, hoe hij daarna de vrouw die bij hen hoort uitscheldt en na een blik op haar id bewijs haar in het Arabisch, zijn gezicht 15 centimeter voor de hare, toesnauwt ‘rot op, loop door’, hoe hij een sigaret aansteekt en daarbij het id bewijs van mijn nieuwe vriendin gebruikt als bescherming tegen de wind, hoe hij alle plastic zakken met boodschappen tergend langzaam doorzoekt: in één woord afschuwelijk. Heel erg respectloos. En bij mij is hij daarna wel ‘aardig’. Hij vraagt mij of ik ook een foto van hem had gemaakt, ik antwoord van niet, maar dat ik dat nog wel wil doen als hij graag wil. Volgens hemzelf is hij niet zo fotogeniek (daar ben ik het mee eens). Ik vraag hem daarna waarom hij mij in het Hebreeuws aanspreekt. Wat moet hij dan tegen mij praten?, stelt hij als wedervraag. Ik stel Engels voor. Maar volgens hem is zijn Engels niet zo goed. Ik vraag wat hij dan met de Palestijnen praat. Arabisch, is zijn antwoord. Ja, inderdaad, dat hoor ik: imshi, khallas, ruhi, skuti, irja’i. Op een snauwtoon zijn het niet de meest vriendelijke woorden om tegen iemand te zeggen (rot op, stop, ga weg, houd je smoel, ga terug). Met een lach van zijn kant mag ik doorlopen. Ongelofelijk.

Onder de buitenlanders hier is tegenwoordig een belangrijk onderwerp van gesprek de visa: hoe kom je steeds maar weer aan een toeristenvisum voor drie maanden. Israël doet hier steeds moeilijker over, en soms wordt de toegang tot Israël überhaupt geweigerd aan iemand. Een Engelse vriendin is laatst drie dagen in Turkije geweest, in de hoop op een visum voor drie maanden bij terugkomst op het vliegveld (de geruchten gaan dat bij de grenzen over land nu slechts visa voor 1 maand uitgegeven worden). Na 3,5 uur ondervraging en een huilbui van haar kant kreeg ze de zo begeerde visumstempel in haar paspoort. Mijn eigen visum heeft nog meer dan een maand te gaan, en ik ben hoopvol gestemd over een verlenging.

Het is alweer een paar dagen later dat ik dit afschrijf en op internet zet. Wat is er verder voor nieuws. Vanmiddag ga ik een paar dagen naar de Golan, daarover schrijf ik later misschien meer. En de update over de Amerikaanse vriendin. Ze is in Ramallah aangekomen, na 8 uur wachten op het vliegveld. In eerste instantie was haar bagage achtergebleven op het vliegveld, dus ze bleef de eerste nacht in Jeruzalem om het daar later alsnog te krijgen. Nu is het dus druk in huis, vier meiden. Eergisteravond hebben we met z’n vieren ergens buiten waterpijp gerookt. Gezellig. Gister ben ik in Jeruzalem geweest, onder andere trouwjurken gekeken met een Engelse vriendin die binnenkort gaat trouwen hier.
Ok, later weer meer.

Groet voor jullie.

Ik heb geen tijd gehad om foto’s te bewerken, dus die komen later, van Nablus en het kamp.

O ja, het laatste nieuws is natuurlijk het staakt-het-vuren, vanochend ingegaan. Ik hoop dat het rustig blijft.